Als logica buigt voor verbeelding
Soms laat een verhaal iets achter wat allang verdwenen had moeten zijn. Zoals een glazen muiltje op een traptrede, bijvoorbeeld. Terwijl de rest van het sprookje om klokslag twaalf uiteenvalt - koets terug naar pompoen, jurken naar vodden - blijft die ene stille getuige, dat éne bewijsstukje gewoon liggen. Waarom dan? Omdat het verhaal dat nou juistt nodig heeft. Niet de logica, maar de vertelling verlangt het.
De logicaspeurder en de meewandelaar
En eerlijk? Mijn 'logicaspeurlog' die op de achtergrond meedraait, trekt dan zachtjes aan mijn elleboog. Combineren en deduceren… het zit in mijn systeem. En toch - zodra het verhaal me bij de hand neemt, trek ik mijn schoenen uit. Dan schuifel ik met mijn blote voeten in het gras achter Pippi aan, of verdwijn in de Grote Vriendelijke schaduw van een reus. Mijn hoofd weet dat het verzonnen is, maar mijn hart wil hóren hoe het afloopt. Wel!
Een wereld van potloodstof en stippen
Ik geloof nog steeds in rood met witte stippen. In het Sprookjesbos van de Efteling, waar altijd een soort herfstgeur hangt. In de verstilde tekeningen van Anton Pieck, die plekken schetsen waar je gegarandeerd de tijd vergeet. Over tekenen: mijn etui vol kleurpotloden - k(l)eurig op nummer gesorteerd, open ik vrijwel elke dag, net als mijn 'Bujo' (bullet journal). Niet alleen om te plannen, maar om een moment te verstillen. Een dagfragment vast te leggen in lijnen, kleuren en lussen. Alsof ik met de potloden en doodles iets van de magie vasthoud.
Het stille contract tussen schrijver en lezer
Dat is het pact tussen schrijver en lezer: jij, schrijver, mag het onmogelijke beweren… zolang je me maar meeneemt. En ik? Ik parkeer mijn vraagtekens even. Niet omdat ik ze kwijt wil, maar omdat ik wíl geloven. Voor zolang het verhaal duurt.
Roald Dahl wist dat als geen ander. In Mathilda, in De Griezels, in de GVR - schotelde hij ons bizarre werelden voor, maar met een oprechte stem. Verhalen vol absurdisme, maar ook vol waarheid. Kinderboeken? Zeker. Maar mijn volwassen hoofd leest ze minstens zo graag. Omdat de wereld daarin klopt, zelfs als hij niet kan bestaan.
Waarom jij dit mag lezen (en doorlezen)
Misschien herken jij die spanning ook. Tussen weten en willen geloven. Tussen redelijkheid en verlangen naar verwondering. Een stille hoop dat er nog werelden zijn waar geen uitleg nodig is. Met het lezen kan ik die wereld gemakkelijk betreden.
Jij ook? Dan is dit stukje iets voor jou. Als herinnering aan de stem van Vrouw Holle, die in je gedachten nog zachtjes de kussens opschudt. Als pleidooi voor het toelaten van zachtheid. Niet als zwakte, maar als tegenkracht. Omdat verwondering niet kinderachtig is - het is dat wat de 'volwassenen wereld' vaak mist en wellicht niet eens toegeeft.
Dus ja, blijf lezen. Misschien zelfs herlezen. Teken vandaag iets kleins. Open een potloodetui kies één kleur of zelfs meer kleuren, die staan voor wat je onthoudt van deze dag. En als dat lijkt op verdwalen? Dan weet je dat je op het juiste pad zit.
Jouw beurt — een elfje over magie
Heb je tijdens het lezen van deze blogpost iets bemerkt, iets gevoeld misschien? Een herinnering die oplichtte? Een geur van sprookjesmos of een beeld van iets wat ooit écht voelde, ook al kon het niet bestaan?
Probeer dat moment dan eens te vangen in een elfje - je leest tenslotte nu de blog van een docent creatief schrijven. Een elfje? Ja, een gedichtje van vijf regels, opgebouwd als volgt:
- Eén woord
- Twee woorden
- Drie woorden
- Vier woorden
- Eén woord (de kern)
Klinkt misschien beperkt...maar dat is nou juist de kracht. Véél zeggen met weinig woorden. Daar gaan we! Je hoeft geen dichter te zijn. Alleen even stilstaan bij wat zich aandient. Misschien het zachte tikken van potlood op papier. Of het kraken van een herinnering aan Vrouw Holle. Misschien geloof je niet in magie — maar kun je het tóch beschrijven.
Voorbeeld:
Potlood
Tastend traag
Lijnt magie vast
Op papier, vandaag weer
toevertrouwd
Laat jouw elfje achter op een post-it, in je bujo, of gewoon in je hoofd. Of nog leuker: hieronder, als reactie (blij mee!) En voel hoe taal je blik weer een beetje opent. Zoals alleen verhalen dat kunnen.
Reactie plaatsen
Reacties